Jaren geleden werd een onderzoeker in Rusland geraakt door de eenzame, wanhopige roep van een tijger die op zoek was naar een partner, maar die waren er niet.

De geschiedenis herhaalt zich regelmatig, maar veelal onopgemerkt. Maar op dit moment volgt Panthera, een organisatie die zich inzet voor katachtigen, ergens in Z.O.-Azië (de locatie wordt ter bescherming van de tijger niet bekend gemaakt) een 6 jaar oude tijgerin. Zij is in de bloei van haar leven, maar heeft geen partner. In het gebied waar zij leeft, blijken door waarnemingen via o.a. cameratraps zelfs helemaal geen tijgers te zijn. De hoop is nu gevestigd op een tijger die op zoek naar een territorium haar pad kruist en zo samen de basis kunnen leggen voor een nieuwe populatie tijgers.

Lees hier het verhaal van deze tijgerin. De foto visualiseert haar leven.

Wat is er aan de hand?

Bij bedreiging voor katachtigen wordt vaak eerst stroperij en human/wildlife conflict genoemd. Terecht, maar ook de versnippering van leefgebied is een ernstige bedreiging en zelfs in sommige gebieden al de reden dat de katachtige daar is uitgestorven. Ontbossing, akkerbouw, verstedelijking, infrastructuur veroorzaken het uit elkaar scheuren van de habitat van (in dit geval) de tijger. Hierdoor raken zij geïsoleerd en wordt het voortbestaan bedreigt. Door het creëren van verbindingsroutes proberen natuurbeschermers kleine populaties met elkaar te verbinden. Op deze manier hoopt Panthera dat ook bovengenoemde tijgerin op enig moment toch een partner vindt.

Maar niet alleen de tijger heeft het hierdoor moeilijk, vrijwel alle in het wild levende katachtigen. Een bijzonder schrijnend voorbeeld is de cheeta in Iran. Hier moeten deze dieren immense afstanden afleggen om elkaar te kunnen vinden. Niet vreemd als je bedenkt dat het aantal cheeta’s nog slechts enkele tientallen bedraagt.